Zakończenie
Celem niniejszej pracy jest przybliżenie Czytelnikowi ogólnie rzecz biorąc polityki migracyjnej. Jak również pokazanie różnic w podejściu do tego zagadnienia przez dwa skrajnie różne państwa europejskie. Kraj rozwinięty, czyli Hiszpanię i kraj słabo rozwinięty, czyli Polskę.
Jak już wcześniej wspomniano migracje to zjawisko tak stare jak historia ludzkości. Jest to proces przenoszenia się ludzi z jednego miejsca do innego, najczęściej z kraju mniej rozwiniętego i dającego mniejsze możliwości i perspektywy do kraju bardziej rozwiniętego, o dużych możliwościach i perspektywach dla przybyłych. Do czynników, które skłaniają ludzi do zmiany migracji są głównie możliwości zarobkowe, rozwojowe, czy też względy osobiste lub bezpieczeństwa, jeśli weźmiemy pod uwagę uchodźców czy też osoby szukające azylu.
Czy zjawisko to jest pozytywne czy negatywne trudno powiedzieć, zależy z jakiej perspektywy się na nie patrzy. Jeśli spojrzeć z perspektywy kraju, który traci w ten sposób ludzi, jest to zjawisko negatywne. Gdyż traci on często osoby dobrze wykształcone, które w danym kraju mogłyby wiele dobrego zdziałać dla gospodarki i rozwoju swojej ojczyzny. Natomiast z perspektywy kraju pozyskującego nowe osoby, zjawisko to może być zjawiskiem pozytywnym, zwłaszcza jeśli są to osoby dobrze wykształcone, które dzięki swojej wiedzy i umiejętnościom pomogą w rozwoju danego kraju, chyba że zwiększą one szereg osób bezrobotnych i uzależnionych od pomocy państwa, wówczas zjawisko to będzie zjawiskiem negatywnym.
Takież same mogą być tego korzyści, bądź straty dla państwa i to zarówno tracącego jak i zyskującego. Ale można znaleźć także inne korzyści, jak np. możliwość rozwoju kontaktów międzykulturowych, tolerancji dla osób odmiennych religijnie, rasowo i światopoglądowo. Sami emigranci poprawiając swoją sytuację osobistą nabywają nowe umiejętności i kwalifikacje, a dość często inwestują zarobione pieniądze w ojczyźnie. Można znaleźć też inne straty niż wyżej wymienione tj. zmniejszenie przyrostu naturalnego, ogólne starzenie się społeczeństwa, a co za tym idzie problemy z możliwościami państwa w zakresie świadczeń emerytalnych, czy też swego rodzaju brakiem zwrotu kosztów poniesionych przez państwo na wykształcenie kolejnego pokolenia społeczeństwa.
Jak można zauważyć, po lekturze niniejszego opracowania, sytuacja i działania Polski i Hiszpanii w zakresie polityki migracyjnej są z goła różne. Hiszpania to kraj rozwinięty, z dość prężną gospodarką i ustalonymi zasadami w kontekście polityki migracyjnej. Różnego rodzaju programy i działania w tym zakresie powodują, że ludzie chętnie przybywają do Hiszpanii przez co jest ona postrzegana jako kraj imigracji. Zaś Polska poprzez długotrwałe problemy natury politycznej i konflikty wojenne jest krajem słabiej rozwiniętym, z którego ludzie chętniej wyjeżdżają, niż do niego przyjeżdżają. Polska postrzegana jest jako kraj emigracji.
Wszystkie zawarte w pracy hipotezy zostały przez Autorki przyjęte jako prawdziwe. Wszystkie razem i każda z osobna potwierdzają znaczące różnice pomiędzy omówionymi w opracowaniu państwami.
Można jednak wysnuć stwierdzenie, ze względu na obecną sytuację polityczną i gospodarczą w Europie, iż tendencja ta może się odmienić. Ludność zagraniczna zacznie chętniej przybywać do Polski jako do kraju, któremu udaje się opierać, ogólnie mówiąc, kryzysom gospodarczym świata.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.